ഒരു ബ്ലോഗിന്റെ അന്ത്യം

ഞാന്‍ എഴുതിയതെല്ലാം നിനക്കുവേണ്ടിയായിരുന്നു,

ഞാന്‍ ചിരിച്ചതും, കരഞ്ഞതും, പ്രണയിച്ചതും,

സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കണ്ടതുമെല്ലാം നിനക്ക് വേണ്ടി മാത്രമായിരുന്നു.

അവസാനം,

ലക്‌ഷ്യം നേടാനാവാത്ത ദുഖവും പേറി ഞാന്‍ ഇവിടെ മരിക്കട്ടെ,

കൂടെ ശിധിലങ്ങലായ കുറെ ഏറെ സര്‍ഗവാസനകളും.

കാലങ്ങളോളം ഞാന്‍ ഇവിടെ ഒരു ശിലയായി കിടക്കട്ടെ,

നിന്റെ പാദ സ്പര്‍ശനമെറ്റ് മറ്റൊരു അഹല്യയായി പുനര്‍ജനിക്കാന്‍!!!

(എന്റെ) ദുഃഖം

എനിക്കെന്റെ ഭാവന നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു,
എഴുതിത്തീരാത്ത അക്ഷരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍,
പറഞ്ഞുതീരാത്ത നൊമ്പരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍,
പ്രണയിച്ചുതീരാത്ത സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍,
എവിടെയോ, എവിടെയോ വച്ചു
എനിക്കെന്റെ ഭാവന നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു!!

തിരഞ്ഞു പോകാത്ത വഴികളില്ല,
ചികഞ്ഞു നോക്കാത്ത ചിന്തകളില്ല,
മുട്ടിനോക്കാത്ത വാതിലുകളില്ല,
എന്നിട്ടും എനിക്കെന്റെ ഭാവന തിരിച്ചുകിട്ടിയില്ല!!

ഒടുവിലാണ് എനിക്ക് മനസിലായത്,
എനിക്ക് നഷ്ടമായത് എന്റെ ഭാവന അല്ല,
അതെന്റെ ജീവിതം തന്നെ ആയിരുന്നു എന്ന്!!!